Szczegółowe wymagania dotyczące wodoodpornych i paroszczelnych materiałów podstawowych w workach do pakowania żywności

Konwencjonalne konstrukcje torebek do pakowania żywności, które są odporne na gotowanie, obejmują PET/A1/PA/RCPP, PET/A1/RPP, PET/RCPP, PA/RCPP, PET/RCPE, PA/RCPE itp. Jednym z ważnych podstawowych substratów jest RCPP.
RCPP jest zwykle wytwarzany z żywic kopolimerów blokowych PP i PE i przetwarzany na folie RCPP poprzez wielowarstwowe współwytłaczanie. Jedną z cech charakterystycznych tego typu RCPP jest to, że jego stopień skurczu termicznego w warunkach obróbki cieplnej jest stosunkowo niewielki, na ogół poniżej 1,5%.
Dlatego też skurcz termiczny folii substratowych PET i PA stosowanych do przetwarzania opakowań paroszczelnych w warunkach gotowania również powinien być na tym samym lub podobnym poziomie jak RCPP. Tylko w ten sposób można w zasadzie zagwarantować, że materiały opakowaniowe stosowane do gotowania na parze i gotowania zachowują gładki wygląd po obróbce parą i gotowaniu.
Obecnie niektóre przedsiębiorstwa zajmujące się opakowaniami elastycznymi stosują folię CPP klasy homopolimerowej jako RCPP. Ze względu na stosunkowo niską cenę wykazuje coraz szersze spektrum zastosowań. Cechą charakterystyczną tego typu folii RCPP jest to, że jej przezroczystość jest lepsza niż w przypadku folii RCPP z kopolimeru blokowego, ale jej miękkość nie jest tak dobra jak w przypadku folii RCPP z kopolimeru blokowego. Ponadto wartość współczynnika skurczu termicznego w warunkach obróbki cieplnej jest stosunkowo duża, a jej właściwości barierowe w stosunku do zawartości nie są tak dobre, jak w przypadku folii RCPP z kopolimeru blokowego.
Konwencjonalne struktury opakowań wodoodpornych obejmują PET/A/PA/PE, PET/AI/PE, PET/CPP, PET/PE, PA/CPP, PA/PE, OPP/VMPET/PE itp. Podstawowym wymaganiem dla materiału bazowego opakowań wodoodpornych jest to, że współczynnik skurczu termicznego każdego materiału bazowego w warunkach wrzenia wody powinien być taki sam lub podobny. Trzy kluczowe wskaźniki to: moduł sprężystości przy rozciąganiu i naprężenie pękające przy rozciąganiu folii kompozytowej powinny być jak najmniejsze, a nominalne odkształcenie przy pękaniu powinno być jak największe.
Ponieważ całkowita grubość folii kompozytowej znacząco wpływa na moduł sprężystości przy rozciąganiu i naprężenie pękające przy rozciąganiu, trudno jest podać jednoznaczne dane. Jednakże nominalny wskaźnik odkształcenia przy pękaniu folii kompozytowej powinien korzystnie wynosić nie mniej niż 100%.
W przypadku opakowań wodoodpornych zaleca się dodanie elementu kontroli „testu składania” (patrz „Sekcja dotycząca analiz metody pierwszej – Test składania”).
Jeśli podczas testu składania folia kompozytowa nie wykaże wyraźnego lokalnego rozwarstwienia w obszarze zagięcia, wówczas problem lokalnego rozwarstwienia w obszarze zgrzewania na ogół nie wystąpi podczas obróbki folii kompozytowej wrzącą wodą.